~grinderman

Δεν γινεται να ακουσεις την φωνη του Νικου Σπηλια και να μην την αναγνωρισεις (εννοω αν την εχεις ακουσει ηδη τουλαχιστον μια φορα στην ζωη σου). Καπως ετσι παιχτηκε το σκηνικο και ηρθα σε επαφη με την μπαντα Grinderman. Τα καλυτερα σκηνικα οσον αφορα σε νεες/φρεσκιες ανακαλυψεις εχουν ως background το ραδιοφωνο. Αναλογικα η ψηφιακα - το αποτελεσμα φυσικα και ΔΕΝ εχει την ιδια αισθητικη. Κακα τα ψεμματα, ειναι φωνη απο τις λιγες, πολυ αντρικια, πολυ μπασσα, καπως, οπως πρεπει. Σιγουρα, και μιας στο μυαλο μου ξεπεταχτηκε ο αλλος γαματος (TOM WAITS) δεν θα μπορουσα να μην αναφερω την εξοργιστικα αγαπημενη μου φαντασιωση να τους δω ενωμενους σα διδυμους αδελφους στη σκηνη να σκοτωνουν ο ενας τον αλλον δινοντας και παιρνοντας. Οπως κανει η αγαπη. Το λοιπον. Με τις κιθαρες καυλωνω. Και η εν λογω μπαντα ξερει να χωνει με το δικο της τροπο... Ας πουμε πως ο ηχος ρεει σαν ποταμακι καθαρο στη μεση του πιο διασημου βοθρου της μουσικης βιομηχανιας. Αυτο που θα'θελα αληθινα πολυ, ειναι το No Pussy Blues μπλεγμενο με κατι βρωμικο και παραξενο. Θα το'θελα και σε γκραφιτι ρε. Μια γκομενα με μουνι ξεχαρβαλωμενο σαν ταστο. Σε μπλουζα ρε. Α μπραβο τελεία.